Onze collega Jolien zet zich in voor zwerfdieren in Spanje
Van een paar weken helpen naar een heel ander leven
‘Mijn vriendin had net AROS Foundation opgericht en een paar weken meehelpen in de zon leek me een leuke afwisseling’, vertelt Jolien. ‘Even ontsnappen aan het normale leven in Nederland, wat tijd doorbrengen met honden en katten, en daarna weer terug naar huis. Maar teruggaan bleek moeilijker dan gedacht, wetende hoeveel dieren ik in nood achter zou laten. Zodra ik weer op Nederlandse bodem stond was het duidelijk: ik wilde terug, helpen, en me inzetten voor de dieren die het zo zwaar hebben.’‘We kiezen bewust voor kleinschaligheid’
Inmiddels woont Jolien dus al zeven jaar in Spanje, op het terrein waar de dieren worden opgevangen. Hoe werkt dat precies? ‘De honden en katten wonen bij mij op het terrein. Eva en ik kiezen bewust voor kleinschaligheid, zodat we geen honden in kennels hebben en het karakter van elk dier kunnen zien. De honden vormen een roedel en lopen vrij rond in de grote tuin. Afhankelijk van de situatie varieert de grootte van de roedel, maar we kunnen maximaal 25 honden huisvesten. Daarnaast hebben we aparte, omheinde ruimtes voor quarantaine, zieke dieren of moederhonden met pups. Voor de katten hebben we ruime verblijven, waar ze individueel of in groepjes verblijven, afhankelijk van leeftijd en karakter.’Nog een lange weg te gaan
‘De dieren zijn, zodra ze volledig ingeënt, gecastreerd (indien oud genoeg) en gezond zijn, klaar voor adoptie’, legt Jolien uit. ‘De meeste dieren worden geadopteerd in Nederland en België. Je kunt je wel voorstellen wat daar allemaal aan organisatie en papierwerk bij komt kijken. Daarnaast werken we aan lange termijn oplossingen, zoals castratieprojecten voor zwerfkatten.’ Meerdere keren per week voert en monitort AROS Foundation in de regio een aantal gecontroleerde kolonies, waarin alle katten zijn gecastreerd. ‘In Nederland is het probleem van zwerfdieren vrijwel opgelost dankzij verantwoordelijke baasjes, maar in Spanje is er nog een lange weg te gaan. Maar goed, we doen ons best, Rome is tenslotte ook niet in één dag gebouwd.’
Dat ze de vrijheid heeft om haar dagen zelf in te plannen vraagt om discipline, maar geeft haar ook rust. ‘Omdat de dagen regelmatig te weinig uren hebben, zorg ik ervoor dat ik vaste momenten plan waarop ik activiteiten doe. Schoonmaken doe ik vroeg in de ochtend, werken een dagdeel in de ochtend of middag, de verzorging van de paarden in de avond. Het vraagt om flexibiliteit vanuit collega’s op het moment dat er bijvoorbeeld een spoedgeval naar de dierenarts is, maar daar is iedereen gelukkig heel meewerkend in. Voor mij zou een normaal leven vrij saai zijn denk ik, haha! Een beetje hectiek houdt de geest actief, toch?’
Een plekje in je hart
Het laten gaan van de dieren waarmee ze een band heeft opgebouwd blijft lastig. ‘Het went nooit, en toch ook weer wel. Er zitten altijd bijzondere dieren tussen waar je meer mee hebt en/of meer aan gehecht raakt. Kittens en pups die je met de fles hebt grootgebracht, of degenen die er al twee jaar zijn en tòch nog een gouden mandje vinden… Die nemen net iets meer plek in je hart in. En dan doet het ook net wat meer zeer als ze weggaan. Maar toch kun je dan ook weer de tranen inwisselen voor een goed gevoel als je een paar dagen later foto’s ziet van de dieren bij hun nieuwe familie. Dat neemt niet weg dat ik op de dag dat ze vertrekken het liefst in bed kruip met een dekbed over m’n hoofd hoor.’